Bitwa pod Pjongjangiem – druga co do wielkości bitwa lądowa w trakcie wojny chińsko-japońskiej. Starcie rozegrało się pomiędzy armią japońską a chińską. Siły chińskie liczyły od 13 do 15 tys. żołnierzy armii Beiyang, która przybyła do Pjongjangu 4 sierpnia 1894 roku.BitwaOkoło 10 tys. żołnierzy japońskich, wchodzących w skład 5. Dywizji Piechoty, dowodzonej przez Nozu Michitsura oraz 3. Dywizji Piechoty pod dowództwem Katsury Tarō, wylądowały 12 czerwca pod Inchon, nie napotykając na żaden opór. Po wyruszeniu na południe i zwycięstwie w bitwie pod Seonghwanem, 29 lipca, armia japońska wyruszyła w kierunku Pjongjangu.Japońska armia dotarła do miasta 15 września 1894 roku. Rankiem tego samego dnia Japończycy zaatakowali od strony północnej i południowego wschodu, gdzie umocnienia były najsłabsze. Mimo że Chińczycy byli dobrze umocnieni, niespodziewany atak z flanki, spowodował wśród chińskich oddziałów spore straty oraz utratę kluczowych pozycji. O 16:30 garnizon miasta wywiesił białą flagę oznaczającą poddanie się. W nocy, wykorzystując ciemność oraz silny deszcz, części garnizonu, która nie odniosła ran w czasie bitwy, udało się uciec w kierunku miasta Wiju.Straty chińskie wyniosły 2 tys. zabitych oraz 4 tys. rannych. Straty Japończyków były znacznie mniejsze i wyniosły 102 zabitych, 433 rannych oraz 33 zaginionych. Japończycy wkroczyli do Pjongjangu 16 września o świcie.